Τα reunion του σχολείου είναι κάπως άχαρα. Κάνεις μπάνιο, κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, εντοπίζεις τα χρόνια που έχουν περάσει και πηγαίνεις στον χώρο συνάντησης να δεις κόσμο που έχεις να δεις πολλά χρόνια. Και να τους δεις και αυτός πιο μεγάλους.
Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Ήθελα να πάω είναι αλήθεια. Ο προγραμματισμός είχε γίνει μέσω Facebook. Πώς αλλιώς θα γινόταν όταν οι περισσότεροι είχαμε μετακομίσει από το Γαλάτσι με το που τελειώσαμε το σχολείο. Με τους περισσότερους είχα χαθεί. Όμως αυτό δεν ήθελα να το χάσω. Δεν μπορούσα όμως, ήταν ένα δύσκολο για την δημοσιογραφία πολιτικό βράδυ, που εάν δεν έχεις σχέση με το επάγγελμα δεν μπορείς να αντιληφθείς την σοβαρότητα.
Με είχαν «χώσει» τότε -ως νεούδι- και θα δούλευα βράδυ. Δεν μπορούσα να πάω. Έτοιμος να σκάσω λοιπόν αποδέχθηκα την μοίρα μου και πήγα στο γραφείο. Είχα μερικές ώρες μπροστά μου μέχρι να ξεκινήσουν να «σκάνε» στο timeline selfies, tagαρίσματα και κάθε λογής socialmediaκή δημοσίευση από την πολυαναμενόμενη συνάντηση. Το reunion ήταν ξεχωριστό γιατί δεν αφορούσε το Λύκειο, αλλά το Γυμνάσιο. Δηλαδή να έχεις να δεις ορισμένους πάνω από 10 χρόνια.
Είχα ενημερώσει πως δεν θα παρευρεθώ είχα δεχθεί πίεση να τα καταφέρω, αλλά τίποτα, ο τότε αρχισυντάκτης μου ήταν κάθετος «πρέπει να “ψηθείς” σε ένα τέτοιο βράδυ. Θα τα καταφέρεις γι αυτό και σε βάζω αυτήν την ώρα». Φυσικά από αξιοπρέπεια δεν του είχα εξηγήσει τον λόγο για τον οποίο εμφάνιζα τις αντιρρήσεις μου.
Κάπου εκεί το απόγευμα και ενώ είχα ήδη μπει σε ρυθμό, έρχεται ειδοποίηση στο mail. «Σε 20 λεπτά είμαι στο γραφείο, ετοιμάσου να φύγεις», έλεγε ο Γιώργος. Κολλητός και συνάδελφος, είχαμε την τύχη σε πολλά «μαγαζιά» να εργαστούμε μαζί. Δεν ήξερα τι εννοούσε και δεν του απάντησα γιατί νόμιζα πως με κοροϊδεύει. Όμως μετά από 15 λεπτά χτυπά το κουδούνι του γραφείου. Έρχεται με το ταπεράκι του, το αφήνει δίπλα μου και με κοιτά. «Έλα σήκω παραπονιάρη, τον έπεισα εγώ και θα δουλέψω εγώ το υπόλοιπο της βάρδιας. Σήκω να πας στο reunion».
Όχι μόνο δεν το περίμενα αλλά δεν το πίστευα κιόλας. Μπορεί να του είχα εξηγήσει τον... καημό μου αλλά δεν είχα ζητήσει κάτι τέτοιο. Και όπως λέει και ένας φίλος «ορισμένα πράγματα δεν πρέπει να τα ψάχνεις για να μάθεις τι κρύβεται από πίσω»... Τον ευχαρίστησα, σηκώθηκα και έφυγα για το reunion. Είχα αργήσει λίγο αλλά άλλωστε δεν θα τελείωνε και γρήγορα.
Μαζί με όλα όσα έχει κάνει, έκανε και αυτό δείχνοντας πώς είναι οι πραγματικοί φίλοι. Του το χρωστάω. Μάλλον δεν του το χρωστάω, πατσίσαμε άλλη φορά, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία...
