Χρόνια ολόκληρα πέρασαν από την ζωή σου παλεύοντας. Τι πάλευες;
Πάλευες απελπισμένα να κάνεις μια αρρωστημένη σχέση να πετύχει. Ήθελες να κάνεις τον ήλιο να ανατέλλει από την δύση. Κάποια πράγματα, όμως, όσο και να τα προσπαθείς ακολουθούν πάντα τους νόμους της φύσης.
Εσύ, ένας παρατηρητής της ζωής σου, άφηνες τις στιγμές να γλιστράνε κυνηγώντας χίμαιρες. Τι νόμιζες πως θα καταφέρεις σκορπίζοντας τον εαυτό σου στον λάθος άτομο. Μόνο χρόνο έχανες. Κι άφηνες την μοίρα να στήνει τα δικά της παιχνίδια. Είναι ωραία τα παιχνίδια της μοίρας. Πάντα αναλαμβάνουν δράση την στιγμή που η απογοήτευση είναι ο μόνιμος σύντροφος σου και έχεις αποφασίσει οτι θα γεράσετε μαζί. Παιχνίδια που έρχονται για να σου αποδείξουν πως όλα γίνονται για ένα λόγο.
Φίλη μου…
Τον είχες συναντήσει στο μαγαζί ενός κοινού σας φίλου. Του είπες ένα απλό τυπικό «χαίρω πολύ» και συνέχισες να τον σνομπάρεις γιατί σου φάνηκε μυστήριος, ίσως και λίγο κακό παιδί. Εσύ έβλεπες τα μάτια του να σε εξερευνούν και να προσπαθήσουν να σε πλησιάσουν. Μια απροσδιόριστη ενέργεια να υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Μια ενέργεια που είχες χρόνια να αισθανθείς σε τέτοια ένταση.
Αυτή την ενέργεια του φλερτ, που ή πατάς accept στο αίτημα φιλίας ή κατευθείαν «μπλοκάρισμα χρήστη». Εσύ επέλεξες το δεύτερο. Την εύκολη λύση, όπως πάντα. Οι άνθρωποι είναι γνωστό πως φοβούνται το φλερτ και τον ερωτισμό λες και θα τους καταβροχθίσει το τέρας της λίμνης. Βράχος εσύ, τότε, σε εκείνη της φαινομενικά απλή συνάντηση.
Άλλωστε είχες άλλο στόχο τότε. Τον ανάξιο πρώην. Ας τον όμως τώρα εκείνον. Μια χαρά κάθεται στη μίζερη και άνοστη ζωή του. Και η μοίρα συνέχισε το παιχνίδι της. Και στον ξανάφερε τον μυστήριο στη διάβα σου, ενώ εσύ περπατούσες αργά, θλιβερά και κοιτώντας κάτω. Ενα «καλημέρα όμορφη» σε διέκοψε απ’τις σκέψεις σου. Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που επιβεβαιωνόταν ο χειρότερος σου φόβος.
Πως ακόμα και μετά από χρόνια, μόνη θα περπατάς στο πεζοδρόμιο. Εκείνος σε θυμόταν, εσύ όχι. Σου άρεσε. Ανταλλάξατε τηλέφωνα κι ας σου ήταν άγνωστος. Η φωνή διέταζε ν’ακολουθήσεις μια φορά τις προσταγές της. Το πρώτο μήνυμά του, τρεις ώρες μετά σε έκανε να χαμογελάσεις και όσα ακολούθησαν, σε γέμισαν ικανοποίηση που άκουσες τελικά τη φωνή. Το πρώτο ραντεβού δεν άργησε να δοθεί. Ανάμεσα σε στοίβες παραπεταμένα ρούχα προσπαθείς να βρεις το κατάλληλο.
Σκέψεις και διαπιστώσεις εναλλάσσονται με μανία στο μυαλό σου. Πόσο καιρό έχεις να βγεις ραντεβού; Από αυτά τα ραντεβού που το σεξ δεν είναι αυτοσκοπός αλλά απόρροια ενός παιχνιδιού που θα έρθει την σωστή στιγμή. Μονολογείς σαν ηρωίδα δράματος για τη φαιδρότητα του έρωτα και κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Κατεβαίνεις τη σκάλα με φόρα μην τυχόν και το μετανιώσεις.
Κάθεστε για καφέ και νιώθεις οτι τον ξέρεις χρόνια. Αλληλοσυμπληρώνετε με διαφορά δευτερολέπτων τις ίδιες φράσεις και σου υπενθυμίζει την πρώτη σας συνάντηση, στο μαγαζί. «Σε κοίταζα κι εσύ δε μου έδινες σημασία» σου παραπονιέται χαριτολογώντας. Έψαξε να σε βρει, αλλά δεν τα κατάφερε. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς το αναπόφευκτο της μοίρας. Κάποια πράγματα είναι για να γίνουν. Μη κλείνεις την πόρτα στην τύχη. Κλείσε της το μάτι.
Ο άνθρωπος μόνος του φτιάχνει την μοίρα του. Ορίζεται από τις επιλογές του και προσδιορίζει το μέλλον του μέσα από αυτές. Ζήτησε να σε ξαναδεί. Ανυπομονείς. Νιώθεις σαν δεκαπεντάχρονο στα πρώτα σου ραντεβού.
Για αυτόν γίνονται όλα. Για τον έρωτα. Για το συναίσθημα που κατακλύζει τις αισθήσεις σου, για την αγωνία να τον συναντήσεις και να νιώσεις το φιλί του.
Ένα τελευταίο νεύμα στον καθρέφτη και πας να ετοιμαστείς.
