Κλάμα: Η άμεση λύση… της γυναίκας!
Χθες χώρισα από τη γκόμενα μου και σκοτώθηκα με τη κολλητή μου. Δύο στα δύο και μάλιστα για τον ίδιο λόγο. Το κλάμα.
Όχι εκείνο που βγήκε από τον παράδεισο αλλά εκείνο που ξεπηδάει από τα γυναικεία μάτια σαν πίδακας και πνίγει όλες τις συζητήσεις, όλη την προσπάθεια διαλόγου και όλη τη διάθεση μου να είμαι ειλικρινής μαζί τους.
Το κλάμα εκείνο που μου θυμίζει τη μάνα μου και μου στρίβει τον εγκέφαλο σαν κλειδάκι άλιεν.
Ναι, τη μάνα μου, κυρίες μου, μου θυμίζετε κάθε φορά που κλαίτε. Η μεταμόρφωση σας από τέρας που ωρύεται σε ανυπεράσπιστο πουλάκι που λουφάζει και κλαίει, μόνο εκείνες τις γυναίκες που προσπαθούν με πλάγια και ποταπά μέσα να περάσουν το δικό τους μπορεί να μου θυμίζει. Όχι ότι η μάνα μου είναι τέρας. Αλλά είναι ένας πεισματάρης, σχεδόν ξεροκέφαλος, χαρακτήρας που όταν δει ότι δεν έχει επιχειρήματα για να υπερασπίσει τα πιστεύω της, σκύβει το κεφάλι και προσπαθεί με τον ψυχολογικό εκβιασμό να ρίξει τον άλλον. Και συνήθως το πετυχαίνει. Γιατί μάνα μου είναι και πώς να της φέρω αντίρρηση.
Εσύ, όμως, μάνα μου δεν είσαι μάνα μου. Είσαι η γκόμενα μου (χωρίς καμιά διάθεση να σε υποτιμήσω με αυτόν τον τίτλο-κάθε άλλο) και όχι η μάνα μου. Κάθε φορά, λοιπόν, που υποδαυλίζεις μια συζήτηση που προσπαθώ να κάνω, θα με βρίσκεις απέναντι σου. Γιατί, όντως, δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω τις γυναίκες να κλαίνε. Δεν ανήκω σε εκείνους τους μπρουτάλ χοντροκέφαλους γκόμενους που κάνουν τον άλλον να αισθανθεί άσχημα για να νιώσουν εκείνοι ανώτεροι του.
Δεν είμαι σαδιστής. Δεν μπορώ να πειράξω καν μυρμήγκι.
Όταν, λοιπόν, εγώ σου λέω κάτι που δεν μου αρέσει και αφορά εσένα ή κάτι που με πείραξε που έκανες ή όταν τολμώ να σου φέρω μια διαφωνία για κάτι και εσύ αρχίζεις να κλαίς, τα δάκρυα σου με κάνουν να νιώθω ότι είμαι τιποτένιος. Με καταπιέζουν και με συνθλίβουν.
Και επειδή όλο αυτό δεν το αντέχω, παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω Κυρία Ελενίτσα μου.
Αυτά, έλεγα και στη κολλητή μου εξηγώντας της τη τελευταία πανωλεθρία-προσπάθεια ξεμπακούρεψης και εκείνη αντί να συμπαρασταθεί στον κολλητό της, σήκωσε τη παντιέρα επανάστασης και άρχισα να υπερασπίζεται όλα τα θηλυκά που είναι αδύναμα-ευαίσθητα-αθώα-αφοσιωμένα και άπειρα σε συζητήσεις με τα σκληρά αρσενικά που είναι εγωιστές-κακοήθεις-κακότροποι-κακομαθημένοι και κακοπροαίρετοι.
Και επειδή φούντωσα πάνω στη συζήτηση και εξανέστη, η κυρία άρχισε με τη σειρά της το αργόσυρτο κλαψούρισμα, το ανελέητο μοιρολόι, τον απάνθρωπο αναστεναγμό που έκρυβε μέσα της και δεν είχα ποτέ άλλοτε απολαύσει εκ μέρους της επειδή, ευτυχώς, έχω υπάρξει μόνο φίλος της και όχι γκόμενος της.
Κάπως έτσι, κατάφερα τις δύο πετυχημένες συγκρούσεις της μέρας. Τις δύο μετωπικές που μου έκαναν τα μούτρα κρέας και με οδήγησαν ένα ράκος στο σπίτι να πίνω τα ουίσκια δύο- δύο και να μονολογώ το «άβυσσος η ψυχή της γυναίκας» με ενδιάμεσα χικ και με βλέμμα απλανές προς τον ουρανό στον οποίο ορκιζόμουν πολύμηνη αποχή για να συνέλθω.
Και αν έχω να συμβουλεύσω κάτι στις υπόλοιπες κυρίες που με τριγυρίζουν είναι πως αν πρόκειται να συσχετιστείτε μαζί μου για να εξαντλήσετε όση drama queen τρέφεται μέσα σας, καλύτερα να πάτε αλλού. Να φύγετε κυρίες μου. Να πάτε αλλού.
Εδώ δώκαμε και με το παραπάνω.Άρθρα ( Fashionist.gr)