Άπειρες ώρες μπροστά στον καθρέφτη, μαλλιά, νύχια, ρούχα στην τρίχα. Μια τελευταία ματιά πριν κλείσεις την πόρτα κι έτοιμη! Τελικά όλα αυτά μετράνε τόσο όσο νομίζουμε ή μήπως οι άντρες σας προτιμούν απλές, χαμογελαστές κι όμορφες;
Δωδεκάποντα ή all star;
Τρέσες και εξτένσιον ή τα μαλλιά κότσο;
Κόκκινο κραγιόν ή διάφανο γκλος;
Τι έρωτευονται και τι θεωρούν εκείνοι πραγματικά σέξι; βάζουμε στο μικροσκόπιο τη γυναίκα και τα άδυτα της ντουλάπας της. Πάρε θέση!
Ο ήλιος διαστέλλεται, οι πάγοι λιώνουν, οι άνθρωποι απατάνε, και ό,τι ξέρουμε ως δεδομένο αλλάζει. Εσύ γιατί συνεχίζεις να ντύνεσαι σαν την Μαρία Αντουανέτα;
Και εκεί που είσαι αραχτός με την παρέα, και πίνετε τα old fashion σας σε μπαρ στο κέντρο (ναι είχαμε και στο χωριό μας), σκάει η παρέα, τώρα ήμουν στου Βερσάτζε και μου το΄ραψε, με ύφος Delphine LaLaurie, και κοιτιόμαστε στα μάτια οι μπάκουροι-πλήβειοι, και λέει ο Κωστής: «Όρε που πάμε;».
Κι εκεί που η μουγκαμάρα μας άγγιζε επιπέδου ενός λεπτού σιγής στην Αγγλία, κάνει την αρχή ο Πέτρος, «Μήπως ήμαστε εμείς λάθος, που το θεωρούμε υπερβολικό;» Όχι φίλε Πέτρο δεν ήμαστε εμείς λάθος. Θυμάσαι φίλε άντρα, πότε ήταν η τελευταία φορά που έπεσες ξερός από γυναίκα; (Όχι κάθε φορά που κοιτάς τον κώλο στα λεωφορεία, εδώ μιλάμε για συναίσθημα.)
Να σου θυμίσω τι φορούσε; Τζινάκι, και μπλουζίτσα, και άντε για τους πιο hipster τους το δίνω, πουκαμισάκι. Και όχι δεν είναι η δική μου παρέα μόνο. Εδώ ολόκληρος Πρίγκιψ της Αγγλίας, και έπαθε κολούμπρα με την συμφοιτήτρια. Τί να φορούσε δηλαδή η συμφοιτήτρια; «Δεν είναι μόνο το απλοϊκό του θέματος», ακούω τον μετρ της ψυχολογίας Γιάννη να συνεχίζει, «είναι ότι ο άντρας βλέποντας μία γυναίκα ντυμένη πιο casual θεωρεί ότι μπορεί να την πλησιάσει πιο εύκολα.»
«Ρε παιδιά», συνεχίζει ο Χρήστος, «μία γυναίκα που ντύνεται κατ’αυτό τον τρόπο θέλει να σου τραβήξει την προσοχή, θέλει να μπει μέσα και να «πει»: εδώ είμαι, δείτε με. Άρα έχει ανασφάλεια, άρα μακριά. Άλλωστε το περιτύλιγμα δεν κάνει το προϊόν.» «Και πώς να το κάνουμε δηλαδή», απαντάει ο Κωστής, «το απλό είναι και βολικό, όχι μόνο σε ψυχολογικά θέματα, αλλά και σε κοινά θέματα.
Μία γυναίκα που της αρέσει το απλό, είναι και πιο απλή και σε θέματα εξόδων, και σε θέματα προτιμήσεων, και προσαρμοστικότητας. Και το βασικό, κάνει λιγότερο χρόνο να ετοιμαστεί.» «Και μην ξεχνάτε παιδιά», συνεχίζει ο Γιάννης «ό,τι το πιο βασικό για να ερωτευτεί ένας άντρας είναι η καθημερινότητα.
Εκεί λοιπόν χρειάζεται η συγκαταβατικότητα, δηλαδή το πόσο εύκολα μπορεί να βρει τη χρυσή τομή το ζευγάρι. Άντε εσύ να βρεις χρυσή τομή με μία Ζοσεφίνα.» «Εν πάση περιπτώσει», διακόπτει ο Στέλιος «συμφωνούμε όλοι ότι το απλό είναι και αυτό που ερωτεύεσαι σε βάθος χρόνου, και σε κάνει να κολλήσεις, γιατί αγαπάς εκτός των άλλων και τις ατέλειές του.
Ενώ το εφετζίδικο, μπορεί να σου τραβήξει εύκολα την προσοχή, αλλά εκτός από απρόσιτο, είναι και πλαστικό, δηλαδή απόμακρο, τουλάχιστον για την πλειοψηφία.» Και τότε γίνεται το θαύμα, δεύτερη παρέα γυναικών μπαίνει στο μπαρ ντυμένες κάζουαλ, όπως θα έλεγε και ο Γιάννης, μέσα στο χαμόγελο.
Και παθαίνει η παρέα ομαδική ανάταση ψυχής. Κι εκτός των άλλων, κάθονται και δίπλα μας. Και ξεκινάει μετά από λίγο ο Στέλιος την κουβέντα, και την προσέγγιση, και σιγά σιγά μπαίνουν και οι άλλοι στην παρέα. Σε κάποια φάση σκέφτομαι ότι στην τελική το πιο ωραίο ρούχο που μπορεί να φορέσει μια γυναίκα, είναι το πουκάμισο του αγοριού της στο κρεβάτι, το πρωί. Δηλαδή, το πιο απλό.
