Το Facebook αρχικά νόμιζα ότι ήταν ένας τρόπος να βρεις τους γνωστούς σου και να μπορείς να διατηρείς μια ανώδυνη επαφή μαζί τους. Στη συνέχεια, κατάλαβα πως είναι, παράλληλα, ένας τρόπος για να διαφημίζονται έξυπνα προϊόντα και να μαθαίνονται κάποια νέα.
Στην πορεία κατάλαβα πως το Facebook είναι αυτά και πολλά άλλα ακόμα. Δυστυχώς, όμως, είναι και κάτι άλλο. Είναι το βήμα της κάθε χολιασμένης ψυχής για να εκτονωθεί, να βγάλει τα κόμπλεξ της, να ρίξει τα βέλη της, να βγάλει την αηδία που έχει μέσα της και να πέσει μετά ανάλαφρη για ύπνο συνεχίζοντας την αδιάφορη ζωή της.
Ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο που κάνει κάποιος like σε μια σελίδα και μετά μπαίνει μόνο και μόνο για να σχολιάσει κακοπροαίρετα. Δηλαδή, τι; Ακολουθείς κάτι για να παίρνεις ηδονή ανακαλύπτοντας αυτά που εσύ θεωρείς λάθη; Πόσο pathetic μπορεί να είναι αυτό;
Πόσο τραγικοί είναι και εκείνοι που έχουν λογαριασμό στο facebook αλλά δεν ποστάρουν ποτέ τίποτα. Έχουν μόνο το προφίλ τους για να παρακολουθούν τις ζωές των άλλων και μετά να τις σχολιάζουν στις παρέες τους.
Πόσο τρισάθλιο είναι να βλέπεις να ανεβαίνει μια φωτογραφία και να σπεύδουν μερικοί να πουν την σαχλαμάρα τους. Πόσο κακία κρύβει η εμμονή κάποιων να κυνηγούν κάποια πρόσωπα μόνο και μόνο για να τα τρολάρουν.
Πρόσφατο παράδειγμα;
Η συνέντευξη της Σταματίνας Τσιμτσιλή πριν 700 χρόνια και όταν εκείνη ήταν παιδάκι. Πως τη βρήκα σα συνέντευξη; Τραγική. Το ίδιο τραγικό βρήκα το μακιγιάζ και το styling της. Το ίδιο φαντάζομαι τραγικά θα έβρισκα όσα θα έλεγα εγώ στην ηλικία της σε μια αντίστοιχη συνέντευξη και όσα θα φόραγα. Εσύ, όμως, φίλε μου που έκανες share αυτή τη συνέντευξη χλευάζοντας τη Σταματίνα (που δεν είναι ξαδέρφη μου και καθόλου δε με νοιάζει) φαντάζομαι ότι θα ήσουν πολύ μπροστά για την εποχή σου, θα ήσουν ντυμένος με Dior και θα πέταγες φοβερές ατάκες που θα γινόντουσαν παγκόσμια quotes.
Ρε, αν είσαι μάγκας ανέβασε καμιά έκθεση σου και βάλε και δυο-τρεις φωτογραφίες από εκείνη την εποχή και μετά μιλάμε.
Παρόμοια αποστροφή μου προκάλεσε το πώς χειρίστηκαν κάποιοι την είδηση του θανάτου της Αλεξίας Αλεξιάδου. Αντί να σκεφτούν πως ένας νέος άνθρωπος χάνει τη ζωή του και αφήνει ορφανά δυο παιδάκια, κάθονταν και σχολίαζαν κατά πόσο βγαίνουν οι συνταγές της Βέφας. Ρε, αναίσθητοι άνθρωποι, καρδιά δεν έχετε; Να σας καεί η κουζίνα. Να μη ξαναμαγειρέψετε ποτέ. Να μη φάτε ποτέ ένα νόστιμο πιάτο. Ανώμαλα καθίκια.
Και οι ιστορίες του Facebook που θυμίζουν θρίλερ δεν έχουν τέλος. Βρισιές, ειρωνείες, ανταγωνισμοί, αθλιότητες, μικροπρέπειες. Ο καθένας που δεν έχει τι να κάνει και δεν έχει κάτι να πει, ξεσαλώνει με σχόλια που νομίζουν ότι τον κάνουν να φαίνεται ειδήμονας στα μάτια των άλλων. Προφανώς, ξεχνάει πως η ζωή είναι αλλού, ο δημιουργικός διάλογος γίνεται live και ότι οι γύρω μας δεν έχουν ανάγκη τις κακίες αλλά τους ευγενικούς προβληματισμούς. Προφανώς, η παιδείατους δεν επιτρέπει την ευγένεια. Δε την αναγνωρίζει καν.
Έτσι, τοFacebook έχει μεταμορφωθεί σε μια αρένα. Ανεβάζεις φωτογραφία και δε ξέρεις τι θα σου λάχει. Κάνεις ένα σχόλιο και ούτε ξέρεις πόσοι θα μαζευτούν να στη πέσουν από κάτω. Πηγαίνεις διακοπές και φοράς στο λαιμό δυο σκελίδες σκόρδο να διώξεις τα βουντού. Αναρωτιέσαι ποιοι είναι οι φίλοι σου και ποιοι τελικά οι εχθροί. Ποιοι οι νορμάλ και ποιοι τα αρρωστάκια.
Δε σου λέω για την περίπτωση που κινείς επαγγελματικά μια σελίδα. Εκεί, κάθε μέρα τα νεύρα σου γίνονται κρόσσια. Γιατί κάθε μέρα κάποιος που δεν πήδηξε καλά, δεν κοιμήθηκε καλά ή δεν έφαγε καλά, θα μπει μέσα να μπει το μακρύ και το κοντό του. Αλήθεια, πόσο γερό στομάχι πρέπει να έχεις για να αντέξεις κάτι τέτοιο στο οποίο είσαι πάντα εκτεθειμένος;
Μάλλον πολύ γερό. Τέλος πάντων, σε μια κρίση αισιοδοξίας θα πω, πως στο τέλος το καλό κερδίζει. Αν μη τι άλλο μεγαλώσαμε με το happy end των Χολιγουντιανών φιλμ. Γιατί να αλλάξουμε τώρα;
