Το έχω ξεκινήσει οκτώ φορές. Θέλω να σου πω για όλους αυτούς κι όλες αυτές που γνωρίσαμε πιωμένοι, για κάθε άνθρωπο στη ζωή μας που μπούκαρε μετά από μερικές δόσεις κακής βότκας, κι έμεινε, για όλες αυτές τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις που φτιάχτηκαν με το οινόπνευμα στη βάση τους.
Αλλά δεν ξέρω τι να πω. Πρώτον, γιατί, τις πιο πολλές φορές, ήμουν υπερβολικά φέσι για να θυμάμαι. Δεύτερον, γιατί δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ο μύθος του φίλου ή της γυναίκας που θα σταθεί στο πλευρό σου μετά από ένα καλό μεθύσι, είναι μύθος, και τίποτα παραπάνω.
Ένα ψέμα που φτιάξαμε στα κεφάλια μας, για κάθε φορά που αισθανόμαστε λίγο μυστηριώδεις, και θέλουμε να ικανοποιήσουμε την φαντασίωση του μοναχικού μπαρόβιου. Πριν πεις οτιδήποτε, κι εγώ, κι εσύ, και όλοι μας κουβαλάμε την φαντασίωση του μοναχικού μπαρόβιου. Κυρίως, χάρη σ’ εκείνη την ειδεχθέστατη διαφήμιση μπέρμπον, που «δεν συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί, είναι product placement». «Το κρασί ενώνει τους ανθρώπους» συνηθίζω να λέω.
Και, κατά βάσιν, ισχύει. Το αλκοόλ ρίχνει τις αναστολές, σε κάνει λίγο πιο προσιτό, ανθρώπινο, αν θες. Μετά από μερικά ποτηράκια, μιλάς πιο χαλαρά για την τρέλα σου με τον James Bond, για την γκόμενα που σε παράτησε στο Λύκειο, για τις γούνινες χειροπέδες στο συρτάρι του κομοδίνου. Δεν μπορώ να το αρνηθώ. Φιλίες κι έρωτες χρόνων έχουν φτιαχτεί πάνω σε τραπέζια ξενυχτάδικων, μεταξύ κατεργαραίων, που, μιας και στ’ αλκοτέστ μένουν μετεξεταστέοι, πιάνουν την ειλικρίνεια.
Αλλά, αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Όσοι μένουν στην ζωή σου, μετά από ένα καλό μεθύσι, μένουν γιατί αγάπησαν το μυαλό σου, όχι γιατί το οινόπνευμα σε μεταμορφώνει. Κανένας μεθυσμένος ποτέ δεν έχει πει ή κάνει κάτι που δεν θέλει πραγματικά. Και τις φορές ακόμα που παίζει κάτι τέτοιο, δεν είναι πως δεν ήθελε να πιαστεί, αλλά πως είχε καταπιέσει την επιθυμία τόσο βαθιά, που δεν την συζητούσε καν.
Κοντολογίς, τραβάτε με κι ας κλαίω. Κι έρχομαι στο πραγματικό θέμα. Χρειαζόμαστε όντως το αλκοόλ για να γίνουμε πιο ειλικρινείς κι ευαίσθητοι; Θέλω να πω, έχουμε ακούσει για ντροπαλά παιδιά, που αν τα δεις μεθυσμένα, γίνονται σωστά διαμάντια. Έχουμε ακούσει για μαζεμένους άνδρες, που, για να προσεγγίσουν κάποια, κατεβάζουν δυο-τρία ποτηράκια, και μετά, γίνονται οι πιο ακομπλεξάριστοι Δον Ζουάνηδες του δυτικού Λεκανοπεδίου.
Εγώ ξέρω πως με καύσιμα λειτουργούν τα μοτέρ των αυτοκινήτων, οχι ο ανθρώπινος συναισθηματισμός. Το αλκοόλ, ούτε το μαγικό φίλτρο του Αστερίξ είναι, ούτε τα αναβολικά που βαρούσε ο Σβατζενέγκερ για να παίξει στο Terminator. Όπως είπα, το μόνο που καταφέρνει, είναι να σε ζαλίσει λίγο, για να βγάλεις μόνος σου στη φόρα όσα έχεις καταχωνιάσει στην ψυχή σου, τα καλά και τα κακά. Ο,τι σου βρίσκει ο κόσμος, όσο είσαι μεθυσμένος, το έχεις μέσα σου, και, μάλιστα, εσύ ο ίδιος είσαι που, συνήθως, έχεις σκάψει τη λακκούβα.
Εγώ, στη θέση σου, θα άφηνα κάτω το ποτήρι, και θα πήγαινα να τρέξω στο πάρκο, μπας και καθαρίσει το κεφάλι μου. Θα πήγαινα στους ανθρώπους που αγαπώ, και θα μιλούσα σαν να ήταν η τελευταία φορά. Θα έπιανα τους φίλους μου, και θα τους έλεγα, τι καλά έκανε ο Θεός που μου τους έδωσε. Θ’ άρπαζα την γυναίκα που έχω βάλει στο μάτι, και θα την φιλούσα, χωρίς να φοβάμαι τις νυχιές που θα μου αφήσει το επόμενο χαστούκι.
Βασικά, δεν θα το έκανα. Θέλει κότσια να πιεις το χυμό σου και να φερθείς σαν άνθρωπος.
