Μερικά χρόνια πριν είχα μία απρόσμενη επίσκεψη. Λίγα λεπτά πριν τις 11 το βράδυ, χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Άνοιξα, και τότε ξεπρόβαλε ο κολλητός μου. Δύο πράγματα πρόσεξα πάνω του, το σαρδόνιο χαμόγελό του και τα κλειδιά που κρατούσε.
Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Του είπα να περάσει, τον κοίταξα, και τον ρώτησα το μοναδικό πράγμα που μπορούσε να ρωτήσει ένας άνθρωπος. «Πότε ήρθες από τον Βόλο;». Τρία χρόνια πριν είχε μετακομίσει στην θεσσαλική πόλη, ακολουθώντας την γυναίκα της ζωής του. Η επικοινωνία μας βασιζόταν στο ίντερνετ και στις καλοκαιρινές διακοπές όπου μπορούσαμε να περάσουμε χρόνο μαζί και να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια.
«Έλα, σκάσε, βάλε σε μία βαλίτσα ρούχα για ένα Σαββατοκύριακο και πάμε, δεν θα σε περιμένω και πολύ. Έχω τόση όρεξη και ενέργεια που δεν σκοπεύω να την σπαταλήσω στο σαλόνι σου», μου είπε. Παρορμητικός αυτός, ορθολογιστής εγώ, δεν πήγα πουθενά. «Τι λες ρε, πού να πάμε, είσαι τρελός; Ήρθες μες στην νύχτα από τον Βόλο και μου λες να φύγουμε για ένα Σαββατοκύριακο;», τον ρώτησα για να λάβω την απάντηση που μου άξιζε και θα άλλαζε την φιλία μας. «Μα δεν ξέρω ρε! Νοίκιασα ένα κάμπριο, και ήρθα να σε πάρω για να πάμε ένα διήμερο μακρυά από όλα. Αυτά ξέρω αυτά σου λέω. Ξέρω πως δεν δουλεύεις τις επόμενες δύο μέρες οπότε άσε τις δικαιολογίες», είπε και τα λόγια του ήταν αρκετά.
Σε μισή ώρα ήμαστε στην Βεΐκου και τρώγαμε βρώμικο. Σε μία ώρα βρισκόμασταν στην Αττική οδό. Δεν ξέραμε πού πάμε. Ο δρόμος όμως πήγαινε προς Πελοπόννησο μεριά. Τελικά δεν είχαμε βάση. Οδηγήσαμε ασταμάτητα. Περάσαμε από Κόρινθο, Πάτρα, Αρχαία Ολυμπία, Μεσσηνία, ορεινή Αρκαδία, και την Κυριακή το βράδυ ήμαστε ξανά σπίτι μου.
Στην διαδρομή κοιμηθήκαμε όσο χρειαζόταν, φάγαμε πολύ, οδηγήσαμε επίσης πολύ, και καταναλώσαμε τόσο αλκοόλ χρειαζόταν για να μην μιλάμε για δουλειά. Τα μαγευτικά τοπία της Πελοποννήσου, μας έκαναν να θυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια, να μιλήσουμε για τις γυναίκες που πέρασαν από την ζωή μας, και αυτές που δεν πέρασαν, για να καταλήξει τελικά η κουβέντα ξανά στην δουλειά. Αλλά για καλό σκοπό.
Θα έκανε κάτι πρωτοποριακό. Πρωτοποριακό όχι μόνο για τον Βόλο αλλά και για όλη την Ελλάδα. Μία διαδικτυακή πλατφόρμα που θα ένωνε τους Έλληνες όλου του κόσμου με έναν ξεχωριστό τρόπο. Ενθουσιάστηκα από την ιδέα, αλλά τα καλύτερα έπονταν. Γνωρίζοντας πως το διαδίκτυο (έστω και από την δημοσιογραφική του πλευρά) ήταν ο τομέας μου, μου πρότεινε να αναλάβω να «τρέξω» την προώθηση της προσπάθειας. «Έλα, δεν χρειάζεται να φύγεις από την Αθήνα. Εγώ θα έχω την βάση μου και εσύ την δική σου. Θα τα λέμε όποτε χρειάζεται από κοντά, αλλά θα είμαστε συνεχώς σε επαφή κι ας μας χωρίζουν σχεδόν 300 χλμ», μου είπε. Ο ενθουσιασμός μου διπλασιάστηκε. Θα βοηθούσα τον κολλητό μου κάνοντας για πρώτη φορά κάτι μαζί σε κάτι που πραγματικά μου άρεσε.
Γι αυτό και το εορταστικό κλίμα του road trip. Από την επιστροφή μας στις εστίες μας, εργαστήκαμε σκληρά, κι ακόμα εργαζόμασταν. Ευτυχώς είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα που λέει «μην μπερδεύεις την φιλία με τις δουλειές». Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε με «σκλάβωσε». Πλέον δεν θα είμαστε μόνο κολλητοί στην ζωή αλλά και στην δουλειά.
